मानवजात

आम्ही सर्वश्रेष्ठ, आम्ही सर्व शक्तिशाली.
आमुच्या हाती असे विनाशाच्या मशाली.
आम्ही वणवे पेटवू, आम्हीच झाडे तोडू.
प्राणी, पक्षी, सारे सजीवच जिंवत गाडू.
आम्ही करू विकास, धरती  करू भकास.
गुदमरे जरी श्वास, करू पर्यावरणाचा ऱ्हास.
हवापाणी दूषित करू, सारं वातावरण बिघडवू.
स्वार्थापोटी नियम सारे, आम्ही पायदळी तुडवू.
देवदानवा आम्ही निर्मिले, आम्हां कसली भिती.
साऱ्या विश्वाचा रहाटगाडा, आता आमुच्या हाती.
आमुची स्पर्धा आमुच्याशी, विध्वंसाचा खेळ मांडू.
देशा-धर्मात आम्ही विभागू, सारे एकमेकांशी लढू. 
क्षेपणास्त्र सुसज्ज आम्ही, हवा तेवढा संहार करू.
क्षणात सृष्टी भस्मसात करू, आम्ही कधी ना हरू.
वर्चस्वाची आस विज्ञानाची कास, करती ही प्रगती.
तरी भयभीत होती सारे, कळेना काय ही अधोगती.
एक अतिसूक्ष्म विषाणू,जो न दिसे दृष्टीला.
देई आव्हान, मानवजातीच्या अस्तित्वाला.
क्षणात पलटे बाजू, इथे काही नसे शाश्वत.
बेशिस्त मनुष्यजात, झाली स्वगृही बंदिस्त. 
हेवेदावे क्षणात विरघळती, सारे होती एक.
हरवण्या त्यांस, मिळून उपाय शोधती अनेक.
सर्वशक्तिमान, असहाय्य तो हिमनगाचे टोक.
उमगेल का मानवां, काय बरोबर काय चूक.
                                
                                             संतोबा...