दाता

तो एक हुशार, बाकी साधीभोळी.

देता तयानेे, पारदर्शकतेची हाळी.

शब्दास तयाच्या, भुलली मंडळी.

राजमुकुट ठेविला, त्याच्या भाळी.

करनी-कथनी असे तयाची वेगळी.

सत्ता येता तया हाती, खुलली कळी.

आपल्याच दात्याची,काढली कुंडली.

असे तो अनपेक्षित, डाव सदा खेळी.

रोज जाती, कित्येक बळीबाचे बळी.

अन्नदात्याची बायको पांढऱ्या कपाळी.

अन् पोरं उपाशी, खाती भाकरी शिळी.

धनंदांडग्यास देई, पुरणाची पोळी.

गोरगरीबांस मिळे, बंदुकीची गोळी.

फायदा उचलती, दलालांची टोळी.

बळीराजाच्या हाती, रिकामी झोळी.

नजरा लागल्या, आता वर आभाळी.

वरुणराजा, भरून दे नदी,नाले,तळी.

धान्य पिकवू, असे सोन्याहूनी पिवळी.

देण्याची आमुची, रीतच ही आगळी.

खाऊनी-पिऊनी, तृप्त होती सगळी.

             संतोबा(संतोष गांजुरे)