नातीगोती-२

पुरे झाल्या विनवण्या अन् पुरे झाल्या मिनतवाऱ्या. 
वाटलं होईल दुरावा दूर अन् सांधतील नात्यातील दऱ्या.
ह्याच पोकळ आशेपायी, झिजवले उंबरठे अन् पायऱ्या. 
आश्वासनांच्या थापा साऱ्या, किती खोट्या किती खऱ्या.
नात्यांच्या विश्वासापोटी घडल्या केवळ वांझोट्या वाऱ्या.
स्वार्थच ठरला वरचढ, न झाल्या कसल्याच अपेक्षा पुऱ्या.

पुरे झाले आता सारे हेवेदावे, अन् पुरे झाले डावपेच.
कोर्टकचेरीचे शुक्लाष्ठ मागे, पावलोपावली लागे ठेच.
सुंभ जळाला पीळ सुटेना, साधासरळ वाद मिटेनाच.
आयुष्य निघालं मावळतीला, सुटकेचा मार्ग दिसेनाच.
गुंठ्याच्या तुकड्यापायी, दलालांचा चौफेर नंगानाच.
हक्काचा हक्क मिळवण्या, किती हा जीवघेणा जाच.

पुरे झाले रुसवे फुगवे, अन् पुरे झाले मानपान.
हक्काची सर्वां जाण, कर्तव्याचे न कोणा भान.
सण-समारंभ ठरती,मानपान नाट्यास वरदान. 
पाहुण्यांरावळ्यांची उठबस, आणती कंठाशी प्राण.
नाती सांभाळ-सांभाळता, गहाण पडतो अभिमान.
तरी सदा उसवतच राहती, दुरावल्या नात्यांची वीण.

पुरे झालं देणंघेणं, अन् रुक्ष नात्यांचा व्यवहार सांभाळणं.
घ्यायला असतं हात पसरणं अन् परतफेडीला विव्हळणं.
मुद्दल राही बाजूला, व्याज म्हणून बदनामी अन् भांडण.
देऊन सवरून आपलीच चूक, जणू सारेच दिले आंदण.
नात्यागोत्यांनी लावलाय फास, झालीत गळ्यातलं लोढणं. 
धड तुटेना, ना धड जुळेना, झालंय अवघड जागचे दुखणं.

वाटतंय आता नात्यांच्या जोखडातून व्हावं एकदा मुक्त.
बेरीज-वजाबाकी सारं सोडून, खुशाल जगावे मनसोक्त.
भीडभाड न बाळगावी कोणाची, व्हावं मनमोकळं व्यक्त.
आधार-उधार नको कोणाचं,आपण आपल्यासाठी फक्त.
आपणच असू आपला देव अन् आपणच आपला भक्त.
राज्यही असेल आपलेच अन् आपलेच असेल तख्त.

                                                        संतोबा.