नातीगोती-२

हा एवढा आक्रोश, हा विलाप कशासाठी,
अन कशासाठी ही सगळी ढोंगं.
आता मी मेलोय, मी मेलोय,
मी मरतच होतो आयुष्यभर.
तुमच्या अपेक्षांचे ओझं पेलत,
अन्‌ जबाबदारीचा डोंगर उचलत.
झुकत होतो तुमच्या मानपानासाठी,
अन्‌ झटत होतो कायम नात्यांसाठी.
तरी घोटतच होती नाती, गळा आयुष्यभर.
जे तुम्हाला भेटणार नाही ते देत होतो,
स्वतः मात्र तडजोडी करत होतो.
वाढत जात होत्या तुमच्या अटीशर्ती,
पण कधीच होत नव्हती अपेक्षापूर्ती.
खरंतर भिरकावून द्यायला हवी होती,
त्याचवेळी ही असली मतलबी नाती.
पण आता मी मेलोय, मेलोय कायमस्वरूपी,
सुखी जगू दिलं नाही,शांत मरु तरी द्या.
कशाला हे रडणं-पडणं, हे ढोंगच सगळं.
आयुष्यभर छळलं, तेव्हा का न कळलं.
मी देणं तुम्ही घेणं, हिशोब नाही ठेवले.
सारं लुटले, झालो जरी मी कफल्लक.
आता न कसली उधारी, न शिल्लक.
सारं माफ तुम्हाला, जा घरी निवांत,
जळू द्या शेवटचं मला, द्या थोडा एकांत
अन्यथा, उठेन या धगधगत्या चितेमधून,
अन्‌ देईन ही पेटती लाकडे तुम्हांवर भिरकावून.
                                                संतोबा...