आलबेल

सगळं काही आलबेल आहे असं काही नाही,
लढण्याच्या गडबडीत,रडण्यासाठी वेळ नाही.
रोज घड्याळाच्या काट्यावरची पळापळ सोपी नाही.
हे असलं जगणे आहे की मरणं, याचा ताळमेळ नाही.
वाटतं सोडून द्यावे सारे, पण हा भातुकलीचा खेळ नाही.

सगळं काही आलबेल आहे असं काही नाही,
जे बक्कळ दिसतंय, तो सगळा आभास आहे. 
त्याचा महिन्याच्या महिन्याला हप्त्यांचा त्रास आहे.
आवकजावक मेळ बसेना, त्यात वाढीव टॅक्स आहे. 
महिनाअखेरी बाकी शून्य राहण्याचा विश्वास आहे.

सगळं काही आलबेल आहे असं काही नाही,
जे नव्हते ते सगळं मिळवलेय, जे होतं ते गमावून.
न केला भेदभाव, न दूजाभाव, घेतले सारे सामावून.
कित्येक घाव दुर्लक्षिले, कितीदा गेले मज फसवून.
न कळे का दुरावले आप्तजण, सारं काही निभावून.

सगळं काही आलबेल आहे असं काही नाही,
कोंडीत पकडले त्यांनी, संकटी ज्यांना घालावी साद.
आपलेच दात अन् ओठ, मागावी तरी कोणाकडे दाद.
नसती सख्ख्यांचीच लुबाडण्याची नियत, नसते वाद.
तर नसती करावी लागली असती एवढी जद्दोजहद.

सगळं काही आलबेल आहे असं काही नाही,
आता बस्स, जमिनीचा एक तुकडा कमावायचाय.
त्यावर फळाफुलांचे, निर्मळ नंदनवन फुलवायचंय.
निवांत, बिनघोर डोळे मिटूनी, अंगणी पहुडायचंय.
अन् निरव एकांतात, निसर्गाचे स्वर्गीय गूज ऐकायचंय. 
                                                     संतोबा....