पुणे तिथे काय उणे, आहे राहावयास किती चांगले.
लोंढेच्या लोंढे स्थिरावले, बघा पुणे कसे चौफेर पांगले.
वाढली घरेदारे, इमारती, कुठे झोपड्या तर कुठे बंगले.
गुंजभर ना कुठे जागा राहिली, वाढली सिमेंटची भव्य जंगले.
बहुसांस्कृतिक झाले पुणे, आधुनिकतेच्या रंगाढंगात रंगले.
वाढ ही आक्राळ-विक्राळ, नाही त्यास कुठला धरबंध.
चवलीपावलीचा हिशोब, एवढाच शासन-प्रशासनाचा छंद.
पायाभूत सुविधांवर वाढे ताण, नाही कोणाला त्याचा गंध.
पडे सारे अंगवळणी, दूरदृष्टीचा सगळीकडे आनंदी आनंद.
नेत्यांना ना लोकांशी देणंघेणं, त्यांचा तर मतांशी ऋणानुबंध.
घटकेला तास लागो, इतका होवो ट्रॅफिक जाम.
न पोहचो वेळेवर कुठेही अन् न होवो कोणतेही काम.
तोडू दे दुसऱ्यांना सिग्नल अन् वाहतुकीचे नियम.
माझा कासवगतीने पुढे सरकताना, कधी न ढळो संयम.
धावपळीच्या जमान्यात, सिग्नलवर मिळो थोडा आराम.
पडू दे आता जेवढे पडायचे आहेत तेवढे खड्डे.
जमू दे साऱ्या चौकाचौकात चाकरमान्यांचे अड्डे.
रहदारीतून बाहेर पडण्या, होऊ दे वाद अन् राडे.
बाकी ना काही उरे, भरू आपण टॅक्स अन् गाडीभाडे.
व्हायचे ते होऊ दे पण घरी सुखरूप येवढेच आता साकडे.
आवरा आता लोंढे आणि हा आत्मघातकी विकास.
सारी धरती व्यापली, आता राहू दे थोडं खुले आकाश.
मिळू दे क्षणभर विश्रांती अन् घेऊ दे मोकळा श्वास.
सुधारणा होवो चहूकडे, थांबो लोंढ्यांचा यादिशेचा प्रवास.
विस्थापित लोंढ्यांस पुन्हा लाभो, तव कुटुंबीयांचा सहवास.
संतोबा...
